Нашы хаты
Якою доўгаю, як мара, заўсёды была ў беларусаў дарога да сваёй хаты!
Спачатку мы ўважліва прыглядаліся, выбіраючы месца для будаўніцтва хаты. Назіралі, разважалі, думалі пра тое, дзе, у якім месцы, паставіць сабе жытло?
Беларусы баяліся памыліцца месцам для селішча. Былі ўпэў-пены, што нельга будавацца на дарозе, на скрыжаваннях, на падмурку старога дома. Шчаслівымі для будаўніцтва хаты ў беларусаў лічыліся мясціны, дзе любілі сяліцца жывыя істоты — павукі, пчолы, мураўі.
Беларусы ніколі не ставілі сваю хату на зямлю. На поўначы, на Віцебшчыне, дзе многа камення, пад вуглы хаты клалі ва-луны. На Палеесі, дзе шмат лясоў, укопвалі дубовыя калоды ці смалістыя карчы. Беларусы заўсёды падымалі хату над зямлёй. А каб у хаце было цяплей, каб не пранікаў пад сцены вецер, насыпалі прызбу.
Заканчэнне будаўніцтва нОвай хаты заўсёды было найвялік-шым святам. Мы ведалі: у нашай хаце будзем жыць мы, нашы дзеці, унукі, а то і нашы праўнукі.

 

Категория: Тэксты дыктантаў | Добавил: Admin (26.06.2020)
Просмотров: 447 | Рейтинг: 0.0/0
Всего комментариев: 0
Имя *:
Email *:
Код *: