Нёман
Стаяла ціхая празрыстая пара восені. Яшчэ стракаталі коні-кі, там-сям чуўся пах завялых траў. Крыху пазней рэдкія клёны ды бярозкі, якія сіратліва адваявалі ў соснаў і сабе месца пад сонцам побач з імі, нібы згаварыўшыся, забяруць усю ўвагу ча-лавека на сябе. Зеляніна хвояў ды соснаў не можа супернічаць з кідкім цёмна-малінавым і ярка-пунсовым лісцем клёнаў, бя-розак, асін. Нёман супакойваўся, як бы набіраўся сілы, каб су-працьстаяць вятрам, якія набягалі сюды з лагчыны ў канцы лістапада. Рыба дагульвала на волі, яшчэ не шукаючы глыбокіх ям, карчоў, каб забіцца ў іх на зіму. Нос лодкі рэзаў ваду ціха, плаўна. Вада яшчэ не скоўвала рукі холадам, а толькі прыемнапякуча абдавала лёгкім халадком, як апякае марожанае губы.
У цёплы дзень людзі выходзілі на бераг паглядзець на ваду, пагрэцца. Як бы сама прырода і бацька-Нёман вызвалялі людзей ад нядобрых дум, зайздрасці і далучалі іх да спакою і любові. | |
|
| |
| Просмотров: 394 | |
| Всего комментариев: 0 | |