Проса для жораваў (Проса для жоравау)
Аднойчы на былым хутарскім падворку тата пасеяў загон проса. «На дзіва густое і каласістае», — казала мама, аглядаючы малады пасеў. Радаваліся мы, назіраючы затым, як расце «пра-сяная каша». Але неяк чарговы агляд поля здзівіў: яно было вы-таптана невялікімі кругамі, быццам нехта паціху малаціў уруч-ную. За вячэрай тата прапанаваў рана паехаць з ім. Конь ішоў вельмі хутка, фыркаючы ад назойлівых сляпнёў. Тата пацягнуў лейцы, стрымаў каня, і раптам мы ўбачылі, як таямнічыя гос-ці-жораўкі, выцягнуўшы шыі над просам, шчыравалі ў загоне. Хутка і ўмела працавалі дзюбамі, выбіваючы з каласкоў зярнят-кі проса. Тата распрог каня: «Дзіўныя птушкі, такім і проса не шкада. Няхай набіраюцца сілы да адлёту, не спалохаў бы хто».
Тата быў знаўцам прыроды. Мае прабелы са школы ў веданні флоры і фаўны лёгка ўзнаўляў сваімі назіраннямі.
| |
| |
Просмотров: 1014 | |
Всего комментариев: 0 | |