Рамонак
Гэту сціплую кветку можна ўбачыць, дзе хочаш. Магчыма таму, што рамонкі такія будзённыя. Празаікі і паэты ў сваіх творах звычайна аддаюць ім менш увагі ў параўнанні з ружай або летуценнай валошкай — гэтым сапраўдным сімвалам паэзіі.
Аднойчы ўлетку я вяртаўся дамоў палямі. Усё вакол страка-цела ад кветак. Рамонкаў, аднак, было няшмат, затое якія яны былі! Якая снежна-цнатлівая белізна пялёсткаў! Якая жаўцізна аксамітнай пупышкі ўсярэдзіне! Балюча было пазіраць на іх. Нібы гэта не кветкі былі, а люстэркі, якія адбіваюць сонца.
Я хацеў сарваць адну і не змог. Тут кветка была на сваім мес-цы, у сваёй стыхіі, сярод сваіх уладанняў, усё наваколле было яе радзімай. А што болын страшнае за тое, калі цябе адарвуць ад радзімы?..
Сапраўднае вялікае сонца ўсё свяціла, неба над галавой усё сінела, маленькія сонцы — рамонкі — усё бялелі. I спружыніла зямля пад нагамі, зямля, на якой было так здорава і так хаце-лася жыць...

 

Категория: Тэксты дыктантаў | Добавил: Admin (26.06.2020)
Просмотров: 612 | Рейтинг: 0.0/0
Всего комментариев: 0
Имя *:
Email *:
Код *: