Самалёт загудзеў, лопасці вінта закруціліся і сталі здавацца празрыстымі. Разганяючыся па ўзлётнай паласе, самалёт ка-ціўся, падскокваў, як на дробных каменьчыках. Потым ада-рваўся ад зямлі, падгроб пад сябе шасі.

Меншалі дамы, выцягваліся дарогі. Вось убаку застаўся го-рад, паплылі, быццам лёгкі дым, першыя аблокі.

Пасажыры ў салоне адпачывалі: нехта разгарнуў газету, хтось-ці драмаў, адкінуўшы галаву на спінку крэсла.

Цяпер самалёт плыў над аблокамі, якія белымі гурбамі ля-жалі аж да гарызонту. Над вялікімі аблокамі плылі маленькія, і здавалася, што гэта вецер гоніць мяцеліцу. Белае покрыва час ад часу прарывалася, адкрываючы глыбокія калодзежы з невя-лікімі вёсачкамі на дне. У акно біла сонца, а неба было ярка-сі-няе зверху, блакітнае пры гарызонце.

Потым аблокі пагусцелі, пацямнелі, на круглую шыбу акна ўпалі кроплі дажджу. Кроплі ляцелі павольна, нібы ў замару-джанай кіназдымцы, асядалі на шкло.

Па праходзе, трымаючы ў руках паднос з цукеркамі, ішла сцюардэса, апранутая ў сінюю форму.