Векавыя асiлкi (Векавыя асилки)
Векавыя дубы стаяць паважныя і спакойныя ў сваёй велічы. Яны не тое што не падпарадкоўваюцца агульным законам во-сені, яны проста, адчуваючы сваю сілу і моц, скараюцца ёй у апошнюю чаргу. Рэдкія лісты зрываліся з галін-асілкаў і па-вольна ляцелі ўніз. Яны роўна накрывалі жоўта-зялёныя жа-луды, якія імкліва падалі з вышыні.
Стары ляснік запаволіў хаду, нахіліўшыся, падняў колькі жалудоў, паклаў у кішэню, глянуў уверх. Ён любаваўся дубамі. Але гэта былі яшчэ не тыя дубы, да якіх ён ішоў і каля якіх яму захацелася пасядзець. Тыя крыху далей, і ім не па дзвесце, не па сто, а ўсяго па сорак год. Вось яна, нешырокая, але доўгая дзя-лянка з роўнымі радамі не надта высокіх, але дзябёлых, з гус-тымі шапкамі галля маладых дубоў. 3 першага позірку відаць, што дубы гэтыя пасаджаны чалавекам і што клапатлівыя рукі заўсёды прысутнічалі тут.
| |
|
| |
| Просмотров: 443 | |
| Всего комментариев: 0 | |