Цыркавы нумар
      У адным невялікім горадзе з поспехам выступаў знакаміты
цыркавы артыст з дрэсіраванымі коньмі. І кожны раз, калі
канчаўся яго цыркавы нумар і коні пакідалі арэну, на ёй
заставалася нібыта згубленая срэбная падкова.
      Знайсці падкову лічылася добрай прыкметай. Людзі
вераць, што яна прыносіць шчасце. І вось гэты незвычайны
падарунак пасля свайго выступлення артыст падносіў
маленькай дзяўчынцы ці хлопчыку, што сядзелі ў
трынаццатым крэсле трынаццатага рада. Зразумела, што ў
касу цырка стаяла чарга тых, хто жадаў трапіць на гэта
“шчаслівае” месца. Але білеты выдавалі толькі тым бацькам, у
якіх дзеці святкавалі дні нараджэння ў трынаццатых чыслах.
      Аднойчы, калі адгрымелі бурныя апладысменты гледачоў,
у зале ўсталявалася незвычайная цішыня. Усе глядзяць, як
знакаміты артыст уручае срэбны падарунак маленькаму
хлопчыку. І раптам той гаворыць артысту:
      – Дзякую вам, але мне не трэба гэта падкова, бо для мяне
яна вялікая і вельмі цяжкая. Гэта падкова падыходзіць толькі
для дарослых.
Бацькі пачалі ўгаворваць хлопчыка:
      – Ах, як няветліва адмаўляцца ад падарунка! Бяры сабе
падарунак навыраст. Спатрэбіцца потым.
      – Усё навыраст, – захныкаў малы хлопчык. – Забірайце
падкову самі.
      Каб вы бачылі, як моцна засмуціўся артыст! І назаўтра ён
развітаўся з цыркам і адправіўся ў далёкі шлях вандраваць па
свеце. Ён пабываў у розных краінах, нават у тых, дзе людзі
разводзілі для гаспадаркі маленькіх коней – поні.
      А потым артыст зноў прыехаў у гэты горад. Зноў
напоўнены цырк, задаволеныя гледачы. Зноў артыст пасля
заканчэння нумару падносіць срэбную падкову да
трынаццатага месцы з трынаццатага рада. Толькі на гэты раз
– маленькую і зусім лёгкую. (240 слоў)