Далёкі пошум мора
     Уздоўж двара быў нацягнуты дрот, да яго прымацаваны
цяжкі ланцуг, зачэплены на ашыйніку вялізнага сабакі, які не
ведаў чалавечай ласкі і дабрыні.
      Аднойчы ноччу сабака ўбачыў у сне сінюю роўнядзь мора
і карабель пад белымі ветразямі, які імкнуўся насустрач сонцу,
без дроту і ланцуга.
       Сабака доўга прабіраўся да мора. Нарэшце ён убачыў
перад сабой вялікі карабель, які гайдаўся на лёгкіх хвалях.
Калі сцямнела, сабака папоўз да невялікай лодкі, што
стаяла каля берага. Занятыя працай, людзі не заўважылі, як
вялізны цень слізгануў у лодку. Яна ў апошні раз
адштурхнулася ад берага, людзі дружна запрацавалі вёсламі.
Лодку паднялі на карабель, але разгрузку адклалі да раніцы.
        Ноччу сабака выбраўся са свайго сховішча і агледзеў
палубу. Зірнуўшы на паверхню мора, ён заўважыў там
адлюстраванне зорак, што рухаліся разам з караблём. “Мы
плывём па зорках”, – падумаў сабака і заснуў, шчаслівы і
спакойны.
       Раніцай сабака прачнуўся ад ваблівага паху і вылез са
свайго сховішча. Палуба раптам паплыла ўбок, ён пахіснуўся і
ўпаў. Пачуўся незласлівы, прыветлівы рогат, а сабаку
ўпершыню стала спакойна, цёпла і ўтульна. Праз некалькі
хвілін ён ужо сёрбаў смачную поліўку.
       Здавалася, усё было добра. Аднак, даведаўшыся, што на
караблі сабака, капітан загадаў адправіць жывёліну за борт
паблізу вялікага вострава.
       Цёплыя добрыя рукі падхапілі сабаку і ўзнялі над палубай.
У наступны момант ён праваліўся ў паветра. Вынырнуўшы з
вады, убачыў з аднаго боку блізкі бераг, а з другога – карабель.
Сабака забрахаў, шалёна і бездапаможна, і паплыў за караблём.
       Капітан стаяў на мосціку і не разумеў, чаму сабака плыве
не да берага, а ў адкрытае мора. Раптам карабель сцішыў ход і
спыніўся. “Гэты сабака нарадзіўся пад шчаслівай зоркай”, –
падумаў капітан і загадаў спусціць выратавальную шлюпку.
(272 словы)