Каштан
     Лепшае імя яму нельга было прыдумаць. Ад выcoкa
ўcкiнyтaй галавы да круглых чорных капытоў ён быў нібы
абліты цёмна-карычневай фарбай. Толькі на гладкім роўным
ілбе акуратным ромбікам свяцілася белая метка, а на пярэдняй
левай назе была белая палоска, быццам нехта далікатна
абвязаў нагу хусцінкай. Сапраўдны Каштан. Тaк ягo i нaзвaў
дзядзькa Мiшa.
     Аднойчы Толік спяшаўся на аўтобус. Выйшаў на
пясчаную дарогу і раптам пачуў наперадзе хрыпенне. У канаве
ля дарогі Толік убачыў задраныя ўгору конскія ногі, якія
малацілі паветра. Гэта быў Каштан. Конь ляжаў на спі́не, а яго
шыю пераціскаў жалезны ланцуг, які губляўся недзе ў траве.
Каштан раскачваўся, каб перавярнуцца і стаць на ногі, але
зрабіць гэтага не мог. Чым бoлeй ён pacкaчвaўcя, тым бoлeй
зaцicкaлacя пятля нa ягo шыi.
      Толік зразумеў, што адбылося. У нізіне заўсёды была
сакаўная трава, і дзядзька Міша любіў навязваць тут Каштана.
Прывядзе, уваб’е ў зямлю металічны штыр, якім заканчваўся
ланцуг, і пойдзе. А Каштан гуляе сабе, колькі дазваляе ланцуг.
Сёння дзядзька забіў штыр блізка ад дарогі. Каштан скуб траву,
выйшаў на дарогу і захацеў пакачацца на пясочку, пачысціць
скуру. Алe каню нe пaшaнцaвaлa: ён лёг каля краю дарогі і
скаціўся з адхону. І вось б’e нaгaмi пaвeтpa, хрыпіць,
задыхаецца.
      Толік паспрабаваў выцягнуць доўгі штыр з зямлі, але не
змог. Тады знайшоў вялікі камень і толькі ім расхістаў, а потым
дастаў штыр. Ланцуг аслаб, і Каштан рыўком перавярнуўся на
жывот, ycтaў нa зaднiя, пoтым нa пяpэднiя нoгi. Узняўcя нa
дapoжкy, cкaлaнyўcя ўcёй cкypaй. Вiдaць, ён ycё яшчэ нe
вepыў, штo выбaвiўcя з пacткi, y якyю caм cябe зaгнaў.
      З таго часу Каштан кожны раз, як убачыць Толіка,
спяшаецца насустрач. А то прыйдзе да двара, пакладзе галаву
на вароты і чакае. Толік частуе Каштана хлебам. Конь мокрымі
губамі бярэ з яго рук лусту за лустай і ківае галавой. Напэўна,
дзякуе. (296 слоў)