Казбек
    Усю вясну і лета Алесь працаваў на Каўказе ў даследчай
групе. У гаспадара, дзе яны кватаравалі, быў дужа злы сабака.
Гаспадар проста не ведаў, як ганарыцца сваім верным
служкам.
    Неяк пад канец лета група адлучылася на некалькі дзён.
А як вярнуліся дамоў, засталі Казбека хворым. Ён моўчкі ляжаў
каля будкі і нават не глядзеў на людзей. Гаспадар патлумачыў:
    – Сарваўся быў з прывязі мой Казбек, пабег у горы, а там
падстрэлілі, відаць, паляўнічыя.
    Параненая нага сабакі гнаілася. Алесь апрацаваў рану і
завязаў бінтам. Казбек асцярожна падцягваў параненую нагу і
скуголіў. Ён раз-пораз тыцкаўся мордай у Алесеву руку, лізаў
яе, зазіраў у вочы.
    Потым Алесь зрабіў яшчэ перавязку, і праз некалькі дзён
Казбек пачаў злёгку наступаць на хворую нагу. Гаспадар
радаваўся. Але сабака не выказваў яму ранейшай адданасці.
Казбек цяпер трымаўся толькі Алеся.
    У выхадныя дні юнак часта хадзіў з Казбекам у горы.
Аднаго разу, ідучы дахаты пасля доўгага вандравання, Алесь
надумаў пакупацца. Каму даводзілася купацца ў горных
рэчках, той ведае, якая халодная ў іх вада. Алесь даплыў да
сярэдзіны рэчкі, і тут ногі скруціла сутарга. Людзей паблізу
няма, памагчы няма каму. Хлопчык ухапіўся за сваю
апошнюю надзею: ён пачаў клікаць Казбека.
    Па голасе сабака адчуў небяспеку і з разгону скочыў у
ваду. У момант ён апынуўся каля Алеся. Той ўхапіўся за
нашыйнік, і Казбек паплыў да берага. На беразе Алесь доўга
расціраў ногі, а Казбек бегаў навокал і вішчаў ад радасці.
    Пасля гэтага здарэння яны яшчэ больш здружыліся.
Гаспадар убачыў, што Казбек любіць Алеся мацней, чым яго, і
аддаў сабаку ў падарунак. З той пары яны не расстаюцца. (260
слоў)