Хто там?
     Была ў кіраўніка студыі выяўленчага мастацтва Сяргея
Пятровіча Каткова дзіўная якасць. Заключалася яна ў тым,
што педагог прыходзіў у дом да сваіх вучняў, каб спакойна
пагаварыць з бацькамі пра будучыню іх дзіцяці.
     Зразумела, што гэта няпроста. Час для такой сур’ёзнай
размовы трэба было знайсці. А добрага выніку можа і не быць.
Таму што бацькі заўсёды лічаць, што яны лепш за ўсіх ведаюць,
якую прафесію трэба абраць для іх нашчадка, каб яго жыццё
было шчаслівым, цікавым і заможным. Але настаўнік
малявання заўсёды знаходзіў час, каб сустрэцца з бацькамі
вучня і пераканаць іх у неабходнасці для іх сына ці дачкі абраць
за спецыяльнасць выяўленчае мастацтва.
     Сяргей Пятровіч ехаў на другі канец горада. Мёрз у
трамваі, чакаў аўтобусаў на прыпынках. Прыходзіў і доўга
пераконваў дарослых, што з іх сына ці дачкі можа атрымацца
сапраўдны мастак. Настаўнік разумеў, што праз некалькі гадоў
ці нават тыдняў ужо нічога не паправіш, назад не павернеш.
Разумеў і тое, што чалавек павінен займацца тым, да чаго ў яго
ляжыць душа, да чаго ён мае талент.
     Часцей за ўсё бацькі прыслухоўваліся да думкі педагога:
ён умеў пераконваць, бо верыў у тое, пра што гаворыць. Яны
пагаджаліся з Сяргеем Пятровічам і не перашкаджалі дзіцяці
паступаць у мастацкую вучэльню, школу, інстытут.
     Што настаўніку было з таго? На аднаго мастака рабілася
на зямлі больш! На аднаго чалавека, расчараванага,
незадаволенага жыццём, менш.
     Цікава, ці згадваюць сёння знакамітыя творцы, як шмат
гадоў таму ў бацькоўскую кватэру без запрашэння прыходзіў
невысокі настаўнік малявання? Ці падумаў тады хоць хто-
небудзь, што гэта лёс яго стаіць на парозе і настойліва грукае ў
дзверы? (257 слоў)