Маці Ірына
     Кампанія з трынаццаці чалавек накіравалася да стойкі
рэгістрацыі Тэль-Авіў – Мінск. Усе яны ляцелі ў краіну свайго
дзяцінства да маці Ірыны.
     Некалькі гадзін, і ўся мітуслівая гурба́ стаяла пад
дзвярыма роднай хаты. Рая першая пагрукала ў дзверы:
     – А Божа ж мой, дзетачкі! – Ірына адчыніла дзверы і
разгубілася ад нечаканасці. – А чаму ж вы мяне не папярэдзілі?
     Маці Ірына – герой для гэтых трынаццаці чалавек і іх
сямей. Некалі яна выкупіла кожнага з іх у ахоўніка Мінскага
гета. Ірына з мужам і двума сваімі дзецьмі жыла побач. Яна
бачыла, што робяць фашысты з яўрэямі, і думала, як
дапамагчы яўрэйскім дзецям. Ірына падзялілася думкамі пра
выратаванне дзяцей з суседам Рыгорам. “Калі што і дапаможа,
то хіба грошы”, – падказаў ён.
     Грошай у Ірыны не было. Але была скарбонка з
упрыгожаннямі, падораная ёй на вяселле бабуляй і дзядулем.
     Нарэшце Ірына рашылася. Неяк увечары яна падышла да
аднаго з ахоўнікаў. Коратка сказала, што хоча ўзяць дзіця і
паказала рукою на гета. Ахоўнік раз’юшыўся, але Ірына не
разгубілася. Яна дастала з кішэні залаты бранзалет і
працягнула яму. Ахоўнік замёр. Было відаць, што вагаўся.
Потым сказаў адысці да зарасніку і схавацца там.
     Ірына чакала, вельмі хвалявалася. Праз нейкі час немец
прывёў хлопчыка гадоў двух–трох і загадаў хутчэй ісці адсюль.
Ірына схапіла малога на рукі і пабегла дадому.
І так аднаго за адным яна выкупіла з Мінскага гета
трынаццаць дзяцей. Болей не змагла: упрыгожанні
скончыліся.
     Так і выгадавалі Ірына з мужам, акрамя сваіх, гэтых
трынаццаць дзяцей. І кожны з іх быў шчыра ўдзячны бацькам
за шанец на шчаслівае жыццё. (252 словы)