Мяшок белага наліву
Мяшок быў поўны. Вася зайшоў у зямлянку, знайшоў
іголку, нітку i зашыў яго. Такі ход прыдумаў ён сам, каб больш
нікому не раздаваць яблыкаў. Ахвотнікі знойдуцца. Хай толькі
дачуюцца.
Назаўтра была нядзеля. Леспрамгасаўскі шафёр разам з
іншымі вясковымі кабетамі, якія везлі тое-сёе на рынак,
пасадзіў у кузаў Васеву маці i яго самога.
– Што Іван пiшa? – спытаў ён пра бацьку.
– Ваюе, два тыдні пісьма няма. Можа, дзе галаву злажыў,
– маці заплакала.
– У Польшчы бацька, – сказаў Вася. – У артылерыі.
Паехалі на станцыю. Каб доўга не стаяць, маці
наважылася прадаць яблыкі танна – два кілаграмы за рубель.
Паспелі прадаць толькі адну невялікую кучку. На станцыі
раптам спыніўся эшалон, i ў тую ж хвіліну з зялёных
пасажырскіх вагонаў з завешанымі вокнамі пачалі выскакваць
салдаты.
Усе, хто выходзіў з вагонаў, былі параненыя. Хто нёс руку
на марлевай перавязі, у каго была забінтавана галава, у
некаторых салдат бінты праглядвалі
з-пад расшпіленых каўняроў гімнасцёрак.
– Колькі каштуюць яблыкі? – спытаў малады чарнявы
салдат, у якога на галаве, паверх бінтоў, праступалі рудыя,
крывавыя плямы.
Маці маўчала...
Між тым збіралася чарга. Падбягалі новыя параненыя.
– А ў вас жа i такія ёсць, што хадзіць не могуць? – раптам
спытала маці.
– Ёсць розныя.
Матчын твар прасвятлеў.
– То бярыце на здароўе. I тым, што ў вагоне, занясіце...
Салдаты ўсё зразумелі. Смех, жарты раптам спыніліся.
Бралі па два-тры яблыкі i маўкліва адыходзілі.
Салдат было многа. Мяшок хутка апусцеў.
Ужо на станцыі трэцрі раз прагучаў званок, як з вагона
зноў выскачыў чарнявы салдат з забінтаванай галавой.
– Ты ў які клас ходзіш? – спытаў ён у Васі.
– У пяты.
Вася сказаў амаль праўду. Да вайны ён скончыў толькі два
класы, а цяпер пайшоў адразу ў чацвёрты. I хоць вучыўся
мала, толькі два месяцы, настаўніца абяцала перавесці ў пяты
клас.
– Дык вось табе наш падарунак.
Салдат даў хлопцу ў рукі тоўсты, з цвёрдай вокладкай
сшытак...
Вася зірнуў на маці, яе вочы неяк незвычайна свяціліся.
Ён i сам быў рады, што не прадавалі гэтых яблыкаў. (316
слоў) |