Музы́ка
     Пастушок Васілька з самых малых дзён любіў іграць на
жалейцы. Іграючы, яму ніколі не было нудна са сваім статкам
у самым дзікім гушчары, на самых глухіх палянах сярод
балота.
     Васілька irpaў так шчыра, ад усёй душы, што ўсё навокал
цешылася з яго му́зыкі. Ён іграў вельмі прыгожа, усіх
зачароўваў.
     Прыходзілі навучыцца іграць да пастушка ўсе, хто толькі
меў жаданне. Ён іх старанна вучыў, бо чым больш музы́каў
было навокал, тым больш было радасці на душы.
     Першага навучыў пастушок сваёй музыцы салаўя. Калі
навучаны салавей спяваў апоўначы ў бярэзніку, дык не толькі
блізкія істоты, але i далёкія зоркі ў небе слухалі з прыемнасцю
і пераміргваліся ад дзіва паміж сабой.
     Пасля салаўя вучыўся ў пастушка жаваранак. Гэта была
не такая здольная птушачка, як салавей, але і жаваранак
навучыўся іграць вясёлую музыку лёгкім хмаркам пад
вясновым небам.
     Пасля салаўя i жаваранка вучыліся і іншыя птушкі. “Усе
пяюць, усе іграюць, – падумаў хлопчык. – Увесь свет пад
сонейкам мае сваю музыку”.
     “А што калі я, – падумаў хлопчык, – зайграю для
сонейка, якое пануе над усім светам!”
     I вось аднойчы хлопчык зайграў на сваёй жалейцы.
Зайграў вельмі прыгожа. Гэткай цудоўнай музыкі яшчэ ніхто
на свеце не чуў. Гэта была песня без слоў, бо хлопчык irpaў для
сонейка, а яно без слоў добра разумее. Дзівіліся дрэвы, птушкі,
рэчка, неба. Дзіву давалася ўся зямля.
     Увесь свет выглядаў велізарнай скрыпкай з незлічонымі
струнамі. Гэта было так хораша, так цудоўна прыгожа, што
само сонейка вельмі ўзрадавалася. Спусцілася яно з неба на
сваіх лёгіх прамяністых крылах i пацалавала маленькага
хлопчыка ў самыя вусны. Пацалунак быў такі лёгкі, што
пастушку здалося, нібы лёгкі ветрык толькі крануўся яго
твару.
     Хлопчыку так добра зрабілася на душы, што захацелася
глянуць на сябе. Ён падышоў да рэчкі, каб зірнуць у яе, як у
люстэрка. Глянуў у ваду і сам сябе не пазнаў. Такі ён стаў
прыгожы! Гэты цуд над ім стварылі летняе сонейка і
надзвычайнае шчасце, якое яго азарыла. (312 слоў)