Начны візіт
     Ваўкі з’явіліся нечакана. Раней мясцовым жыхарам часта
даводзілася сутыкацца з імі, але з той пары прайшло больш за
дзясятак гадоў. Забыліся вяскоўцы пра ваўкоў. Толькі калі-
нікалі ўспаміны відавочцаў уражвалі прысутных, выплёскваліся
красамоўнымі споведзямі, калі праўдзівымі, а калі і з доляй
фантазіі. Нешта падобнае адбылося і на гэты раз.
     Аднойчы зімовым вечарам мы сядзелі за сталом. Пакуль
маці завіхалася каля печы і накрывала на стол, бацька
расказваў майму старэйшаму брату пра начныя выхадкі ваўкоў.
Мяне асабліва ўразіла тое, што бацька казаў, нібы вочы ў ваўка
ноччу свецяцца яркім святлом, як ліхтарыкі. Мне захацелася
пажартаваць.
     – А вунь у акне два агеньчыкі бліснулі! – сказаў я. Словы
мае былі настолькі нечаканымі, што бацька перастаў есці і
паглядзеў у акно. Але там ён нічога не ўбачыў, строга зірнуў на
мяне, зноў прыняўся за вячэру.
     Але бываюць у жыцці супадзенні! Праз некалькі хвілін на
падвор’і гучна забрахаў наш сабака. Брэх быў незвычайны,
неўласціва гучны і адначасова нейкі баязлівы. Потым ён стаў
больш моцны і залівісты. Злёгку слабеючы, брэх стаў
аддаляцца і раптам абарваўся. З вуліцы даносіліся
прыглушаныя адгалоскі грызні.
     Бацька кінуўся на двор. За ім – маці і брат. Выбег і я. Праз
некалькі хвілін зноў пачуўся пагрозлівы і ўпэўнены брэх сабакі.
З боку глыбокага рову да хаты вярталіся бацька, маці і брат.
     – А ты чаго распрануты выскачыў? – пачала сварыцца
маці.
     – Нічога, нічога, не крычы, – сказаў бацька. – Бачыш, ён
ваўка першы заўважыў. А мы спакойна сядзім – думалі жартуе.
     Мы зайшлі ў хату і ўпусцілі сабаку. (240 слоў)