Прадвесне мары
      На Яўменавай гары было людна. Тут сабраліся і старыя, і
малыя – усе, хто даведаўся, што Віталь збіраецца паляцець на
нейкім апараце, якога тут раней ніхто не бачыў.
      Калі Віталь з хлопцамі прынеслі на гару дэльтаплан,
змайстраваны сваімі рукамі, узмацніўся вецер. Пасялкоўцы і
дырэктар школы адгаворвалі Віталя, папярэджвалі, упрошвалі
не ляцець. Але хлопец не звяртаў увагі на іх, жартуючы,
рыхтаваўся да палёту. Віталь хадзіў вакол дэльтаплана, нешта
насвістваў сабе пад нос, кратаў крылы, пазіраваў перад
фотаапаратам. Дзятва кружылася вакол хлопца роем, з
зайздрасцю пазірала на дэльтаплан.
      Праз нейкі час Віталь ляцеў над стадыёнам вышэй за
старыя, абсыпаныя белым іскрыстым снегам сосны. Ляцеў ён
свабодна, выцягнуўшы, нібы бусел, ногі, пагойдваючы доўгімі
крыламі дэльтаплана, пазіраючы з вышыні на зямлю, якая яго
нарадзіла.
      Гэта зямля была паліта кроўю тых, хто абараняў яе са
зброяй, потам бацькоў, якія ў цяжкі пасляваенны час будавалі
пасёлак. Яна сваім цяплом грэла босыя ногі Віталева
дзяцінства.
      Робячы круг, хлопец узнімаўся ўсё вышэй і вышэй, і
цяпер з зямлі ўсім, хто верыў, што ён узляціць, здаваўся
маленькім, але моцным і смелым.
      Усе, хто дачакаўся гэтага моманту, каціліся з гары ўніз,
потым беглі па стадыёне, і, падкідваючы ўгару шапкі, крычалі
“ўра”. Фотаапарат спыняў дзівосныя імгненні перамогі Віталя.
– Ляціш! Ляціш! – крычалі радасна пасялкоўцы.
      Тысячы людзей да гэтага часу ўздымаліся ў неба не толькі
на такіх, а на значна лепшых апаратах, але Віталеў палёт над
зямлёй здаваўся сімвалам сапраўднага імкнення ў вялікае
жыццё. Імкнення да яшчэ не зусім акрэсленай мары. Гэты
палёт быў яе прадвеснем, як прадвеснем раніцы бывае песня.
(249 слоў)