Сустрэча ў Альпах
      Гэта адбылося ў самым канцы вайны ў аўстрыйскіх
Альпах. Аднойчы байцы занялі пэўны гарадок i чакалі новай
каманды. У кабіне машыны было горача, пасля бяссоннай
ночы салдатам хацелася падрамаць. Адзін баец выйшаў з
машыны. I тут перад ім з’явілася дзяўчына – шчуплая,
чорнавалосая, у паласатай куртцы i цёмнай спадніцы. Яна
перабірала вачыма твары байцоў у машыне i адмоўна круціла
галавой.
      – Таварыш, хто ест Іван?
      – Іван? – ускочыў крайні баец. – Я Іван, вунь той Іван i
шафёр наш таксама Іван.
      Поўны надзеі твар дзяўчыны паступова сумнеў, калі яна
пераводзіла позірк з аднаго Івана на другога i з ціхім сумам
казала:
      – Не. Гэта не мой Іван.
      Штосьці зацікавіла салдата ў гэтых яе пошуках, i ён
пачакаў, пакуль дзяўчына, паўтараючы ўсё тое ж пытанне,
абышла ўсю калону. Зразумела, Іванаў было шмат, але ні адзін
з ix не здаўся ёй тым, каго яна шукала. Тады салдат падышоў
да дзяўчыны і спытаў, якога Івана яна шукае.
      Дзяўчына спярша заплакала, але хутка cпaxaпiлася,
рукавом курткі выцерла цёмныя бліскучыя вочы і, агледзеўшы
байцоў выпрабавальным позіркам, скажаючы рускія i нямецкія
словы, густа перасыпаныя італьянскімі, расказала наступнае.
      Яе завуць Джулія, яна італьянка з Неапаля. Год назад,
летам сорак чацвёртага, у час бамбёжкі ваеннага завода,
размешчанага ў Аўстрыі, яна ўцякла ў Альпы. Пасля адзінокага
блукання ў гарах сустрэла рускага ваеннапалоннага Івана, які
таксама ўцёк з канцлагера. Яны пайшлі разам.
      Некалькі дзён Іван і Джулія праблукалі ў гарах, перайшлі
заснежаны горны хрыбет i аднойчы туманнай раніцай натрапілі
на паліцэйскую засаду. Дзяўчыну cxaпілi i зноў адправілі ў
лагер, а што здарылася з Іванам, яна не ведае. Але вельмі
спадзяецца, што ён дабраўся да фронту i цяпер разам з
Чырвонай Арміяй зноў прыйшоў у Аўстрыю.
      Канешне, было наіўна спадзявацца сустрэць у вялікім
патоку войск знаёмага. Вайскоўцы, як маглі, суцешылі
дзяўчыну i накіраваліся да сваіх машын.
      У той жа дзень пад вечар пачаўся зацяжны бой. Салдат
амаль забыўся пра тую мімалётную франтавую сустрэчу i
ўспомніў пра яе толькі праз васямнаццаць год, калі заняўся
літаратурай.
      Пра гэта напісаў Васіль Быкаў у аповесці “Альпійская
балада”. (330 слоў)