Выдра правучыла
      Мікалай нарадзіўся ў вёсцы ля вярхоўя Нёмана. Добра
плаваў, ныраў, лавіў рукамі рыбу. Быў ён у дзяцінстве сціплым,
ціхім. А вырас, аб’ездзіў паўсвету мараком і стаў задавацца.
      – Што твой Нёман – раўчук! У ім толькі жабы ды
печкуры водзяцца! Я ж кітоў у акіяне за хвост лавіў, на
чарапахах ездзіў вярхом! Акул за хвост на палубу выкідваў! –
пахваляўся ён.
      Можа, і да сённяшняга дня так бы хваліўся Мікалай, каб
не збіла з яго пыху … выдра.
      Выдра захапілася на паляванні і далёка адплыла ад свайго
гнязда. Не агледзелася, як пачаўся дзень. А тут яшчэ рыбакоў
назбіралася шмат. Яна і рашыла пераседзець да ночы ў адной
з запасных схованак, дзе не раз хавалася ў час небяспекі.
      Крык, смех набліжаліся да яе. Выдра сцішылася і пачала
чакаць. А невад раптам зачапіўся за палена і спыніўся.
Адзін з рыбакоў нырнуў, каб вызваліць невад. Яго рука
мільгнула ля самай морды выдры, яна ад страху нават вочы
заплюшчыла. Калі ж расплюшчыла іх, убачыла, што невад
пайшоў далей, а рыбак усплывае наверх.
      “Яшчэ трохі пачакаю, – думала выдра, – і можна плысці
да берага. Больш так далёка ад гнязда заплываць не буду!
Зусім іншая справа сядзець у сваёй нары паміж каранямі
пяцісотгадовага дуба. А тут калаціся ад страху”.
      Выдра высунула галаву і хацела плысці, як ля нары
пачуўся ўсплёск вады і галасы.
      Выдра насцярожылася. Мікалай (а гэта быў ён) вадзіў
рукамі прама каля яе носа, і яна ледзь паспела адсунуцца. Але
раптам выдру прыціснулі да палена дужыя рукі, пацягнулі
ўверх. Выдра страпянулася і кіпцюрамі драпнула марака па
жываце, грызянула зубамі за грудзі.
      Рукі аслабелі. Звярок выскачыў наверх, глытнуў паветра
і зноў схаваўся ў ваду. Мікалай жа белы, як палатно, вынырнуў
з вады. Па жываце і грудзях цяклі чырвоныя ручайкі,
фарбавалі мокрае цела.
      На беразе рыбакі перавязвалі Мікалая, жартавалі, каб быў
больш асцерожным, бо выдра магла і вочы павыдзіраць.
      – Надумаўся, рукамі драпежніцу злавіць! – гаварылі
рыбакі. – Гэта табе не акул за хвост на палубу выкідваць!
      І Мікалай перастаў хваліцца. Ледзь што, не выцерпіць хто-
небудзь і папросіць расказаць, як ён з акіяна акул за хвост
выкідваў, а ў Нёмане выдру рукамі лавіў. (342 словы)